Abstemius 81

De aqvila filios cvnicvli rapiente

AQuila in altissima arbore nidulata catulos Cuniculi, qui non longe inde pascebantur, in escam pullorum suorum rapuerat. Quam Cuniculus blandis orabat uerbis, ut suos sibi filios restituere dignaretur. At illa eum, ut pusillum, et terrestre animal, et ad sibi nocendum impotens arbitrata eos in conspectu matris unguibus dilacerare, et pullis suis epulandos apponere non dubitauit. Tunc Cuniculus filiorum morte commotus hanc iniuriam minime impunitam abire permisit. Arborem enim, quæ nidum sustinebat, radicitus effodit quæ leui impulsu uentorum procidens pullo[s] Aquilæ adhuc implumes et inuolucres in humum deiecit, qui a feris depasti magnum doloris solatium Cuniculo præbuerunt. Hæc indicat fabula (neminem potentia sua fretum imbecilliores debere despicere quum aliquando infirmiores potentiorum iniurias ulciscantur.)