prio corpo senza piume tutto, E che del pel del Topo era vestito, Con
cui
conformità per specie havea. Udita tal ragion fu
a, ch’essa Non potea farlo con ragione alcuna, Sendo egli un Topo, la
cui
specie sempre De la sua propria fu crudel nimica
i ciò non lieve errore : E l’ale a lei mostrando aperte e larghe, Con
cui
per l’aria si levava a volo Specie d’augello esse
[27.] DELLE VOLPI. UNA Volpe, nel laccio, in
cui
fu colta, Lasciò la coda, e via tosto fuggissi. E
di lor nel mezo, e con prolisso Sermon persuader questo sforzossi. A
cui
rispose una di lor più accorta. Pensi tu f
Angelo Griphoni equiti aurato Sal. P. D. Cogitanti mihi uir magnifice
cui
potissimum dono darem hunc apologorum libellum, q
suere suis, quæ maxima turba est. Merito igitur te potissimum elegi,
cui
hanc meam inscriberem lucubratiunculam mei in te
in cotal modo esorta. Vana è, misera, l’opra e a te mortale, A
cui
con tanto amor e studio attendi : Che tu pre
fanno, il frutto fia sol doglia e pianto. Che i Serpi n’usciran, la
cui
natura Sempre è di mal oprar ; e ti faranno
ral valore. Ognuno dunque accortamente impari L’arte seguir, a
cui
sua stella il chiama : Et lasci quell’ufficio, in
’arte seguir, a cui sua stella il chiama : Et lasci quell’ufficio, in
cui
Natura, O giudicio, o favor non gli consente, Da
gli aggrada Inutil pianta del suo pregio insegna, Ch’io quanto a me,
cui
sempre giova e piace L’honor goder con l’utile co
L’honor goder con l’utile congiunto, M’eleggerò la pretiosa oliva, Di
cui
voglio esser protettrice amica. Allhor bac
emius 98 De prætore repetvndarvm damnato PRætor, qui prouinciam,
cui
præfuerat, expilauerat repetundarum damnatus fuer
quit quem hostes occidere et esse consueuerunt. Asini nihil interest,
cui
ubique eadem ferendi oneris est proposita conditi
ulari senem quendam admonebat, ut tandem uitium libidinis dimitteret,
cui
uehementer insudarat. Cui senex « Obtemperabo inq
bstemius 154 De asino qvi obiens vinvm effvdit VIr quidam pauper
cui
præter uini dolium et asinum nihil erat filiam un
circinantem, ingentesque eiulatus edentem, uehementer exterrita est,
cui
Turdus « Ne trepida soror inquit. Tantos pugnæ ap
upum in putei margine existentem ut demisso fune illinc eam educeret,
cui
Lupus « Quomodo inquit istuc decidisti ? » « Non
m : Haec dabit aegrotis, inquit, medicamina membris pallida caeruleus
cui
notat ora color ?
em morienti sibi iusserat afferri, quibus uoluptatem esset allaturus,
cui
sacculus « Hæredibus inquit tuis qui numos a te t
amur, ubi nullum est periculum quanto nunc magis pro me orare debetis
cui
tantum uidetis imminere discrimen. » Fabula indi
Sedes nulla datur præter quam sexta trocheo » alludens ad hunc pedem,
cui
duæ syllabæ dispares sunt ut illi pedes erant, et
rauissimum quoddam scelus perpetrarat, condemnare decreuerat. At ille
cui
præsulis sui erat auaricia nota, lancem aureis pl
ta negauit, insuper et magnae sustulit auris onus. Viue minor merito,
cui
sors non sufficit, inquit, et tua perpetuum, liui
ltus ego quid egi ? Cur tam potentem aduersarium ausus sum lacessere,
cui
me imparem creauit natura ? » Fabula indicat cum
arum custodem multis illum afficiebat plagis. Cui ille « Si tu inquit
cui
gallinæ oua et pullos pariebant in occludendo ost
te QVidam auarus pro patria legatus in aliam urbem profectus erat,
cui
tubicines presto affuerunt, ut illius aures tubar
us emens merulas dederat uxori coquendas dicens « Coque hos turdos »,
cui
uxor « Merulæ sunt non turdi. » Quom autem maritu
admodum diues thesaurum in silua infoderat, nemine præter compatrem,
cui
plurimum fidebat, conscio. Sed quom paucis post d
r aliis mortem reginæ ineffabili dolore prosequentibus, solus ceruus,
cui
illa filios eripuerat, expers doloris nullas lach
se, e del suo rio destino. Dicendo che ferita era da lui, A
cui
ricorse ne i bisogni sui. Ma rispose lo spin, c
m mentes quoque ferreæ libidine superantur, infelix uir non cogitans,
cui
faceret iniuriam, illarum forma ac illecebris del
ypus [sic] uxorem, quam parum pudice uiuere compererat, cuidam amico,
cui
plurimum fidebat, dederat custodiendam, ingentem
nc quaeque rogauerit unus, protinus haec alter congeminata feret. Sed
cui
longa iecur nequeat satiare cupido distulit admot
piove : Costui si pasce, e riso avien ch’apporte Al padron,
cui
tal danno appar che giove : Io fin lontan pe
der si puote, Che non vivi nel sen de la Natura Come a Dio piace ; al
cui
voler ognuno Dee star contento, e far legge a sé
opo la morte de l’humana vita ; E muor vivendo dolcemente in Dio, Con
cui
s’unisce con mirabil modo, Quando lascia la terra
ni rei sovente ingrati Si stiman di favore esser cortesi A quelli, in
cui
non sian gli ufficii spesi De i vitii loro iniqui
lla rispose. Ben io sollo ancora, E ben conosco ciò ch’io faccio, e a
cui
: Però non temo di darmi solazzo Con teco sciocca
la guerra Alcun, che soccorresse al suo bisogno, Incontrò l’huomo ; a
cui
con prece humile L’opra sua chiese. Ond’ei, che d
ico, ch’era Di lui più forte, assai più facilmente Può vincer lui, di
cui
già possessore Si sente, e haver tutte le forze i
itum enim proficiscens ouum secum attulerat). Sed caue si me ames, ne
cui
hoc dicas. Tute enim nosti quanto dedecori mihi e
ILLA, E ’L SERPENTE. L’ANGUILLA un giorno domandò al Serpente, Con
cui
spesso in amor giacer soleva Dentro a l’humor d’u
ta Patir più tosto ogni crudel disagio, Che mai lasciar quel loco, in
cui
già nata Gran tempo si vivea tranquillamente, Res
danno, a la durezza estrema De’ miei ferrigni e ben temprati denti, A
cui
cede l’acciar più saldo e forte. Tal che prima i
HE CERCAVA AL CON-trario del fiume la moglie affogata. UN huom, di
cui
la moglie in certo fiume Sendo caduta alfine esti
qual fosse allhor lo stato Del padre suo, ch’esser sentiva infermo. A
cui
ridendo l’Asinel rispose, Va pur, s’hai forse a f
IERO CHE seguiva una colomba. SEGUIVA lo Sparviero una Colomba, Di
cui
volea satiar l’avida fame, E dando a lei la cacci
’accrebbe Riman da quello alfin posto in ruina. Però guardisi ognun a
cui
fa dono De le sue gratie, e non si fidi troppo Di
uto al mondo saggio. Del suo debito fin manca il consiglio, In
cui
de l’eseguir chiaro è ’l periglio.
o et stridor ratto si cala Sopra un grosso monton ; nel folto velo Di
cui
poscia il meschin l’ugne intricando, L’ugne mal a
e ben mi tengo a mente Quel, che tu detto m’hai de l’odio antico, In
cui
sempre mi tien l’irata Dea ; Ma non voglio però d
del divider la ragione, Che con tanta dottrina hor m’hai dimostro ? A
cui
l’astuta humilmente rispose. De l’Asino lo strati
le cagioni, o vere o false Che sian, nel sen de la nequitia sua ; Con
cui
non val né la ragion, né il vero. L’huomo posse
nun fidarsi in Dio, Né chieder più da lui quello, che questo : Ch’ei,
cui
nostro bisogno è manifesto, Quel, che convien, ci
sicuro un’hora Gustar l’ambrosia, e ’l nettare di Giove. Voi,
cui
posto ha la cieca instabil Dea De le terrene cose
felice un giorno solo. Se del savio di Frigia entro a lo specchio, In
cui
l’huom savio sé medesmo intende E riconosce il pa
eggio altrui. Ché così al mondo alfin regger si puote, E la beltà, di
cui
vestita è l’alma, Preceder deve a la beltà del vo
a lui la concedesse. Et così fece con parlar cortese. Ma il Contadin,
cui
strana cosa parve, Che d’una fiera divenisse mogl
e Da la fame assalita astretta venne Di pasturarsi : e come quella, a
cui
Stavan sempre nel cor gl’intesi patti Di mai non
far il nido ha per usanza Dentro a le biade de gli aperti campi ; In
cui
suol partorir le picciol uova De la stagion de l’
Camini, e a piedi il vecchio dispossente. Né trovaro alcun mai,
cui
grave fallo Ciò non paresse, consigliando il
e veloce dibattendo l’ali Verso di quel sol per solazzo e scherzo. Da
cui
già spaventato il picciol Topo Per l’importuno et
n du q, et mettant des o pour des u, il a écrit qui ou qoi, quoi pour
cui
; ainsi il dit intellego pour intelligo, etc., in
emunctæ naris, Natura nunquam verba
cui
potuit dare, ils furent assez portés à croire ré
s voici : Contrari, indoctis omnibus contrarie, Et gratus doctis, et
cui
grati sunt docti, Quem tot simul ornant naturæ mu
t cui grati sunt docti, Quem tot simul ornant naturæ munera, Ingenium
cui
dives et ubertas linguæ, Qui tam dulci immites vo
bulæ. P. Syri sententiæ. Faerni fabularum libri quinque. Nova editio,
cui
accesserunt notæ Gallicæ ad usum scholarum accomm
Phædri, Augusti liberti, fabularum Æsopicarum libri V, nova editio,
cui
accesserunt Publii Syri et aliorum veterum senten
Phædri Augusti liberti fabularum Æsopicarum libri V. Nova editio
cui
accesserunt Publii Syri et aliorum veterum senten
rimus est… — … in aula celesti, prestante domino nostro Jhesu Christo
cui
est honor et gloria cum patre et spiritu sancto p
s portat. 44. Dantis florentini faceta responsio. 45. De equite caluo
cui
crines deciderunt. 46. Contra mercatorem alios ac
Hystoriae seriem cuius vis complicat in se Hystoricum speculum
cui
bene nomen erit Illustris sententia tempore queli
scilicet : causa efficiens, forma materialis et finalis utilitas, et
cui
parti philosophiæ supponitur, et quis titulus. Ca
causa efficiens, materialis, formalis et finalis. et quis titulus et
cui
parti philosophie supponitur. quare ad omnia ista
quo nemo potest esse bene moriginatus. 3º Fragmentum elegiæ amatoriæ,
cui
titulus Pamphilus. 4º Geta, sive Amphytrion ; com
i trouée, don nauoit cure. Habaiz fu, quant la trouée, Et dit con cil
cui
point nagrée : He ! fait-il, preciouse chose, Que
dou uulpil. 59. Dou cer qui se quaichai auuec les bues. 60. Dou iuyf
cui
ocist li botoillier lo roy. 61. Dou cheualier et
xtrinsecus prelibanda. Videlicet que materia, que utilitas lectionis,
cui
parti phylosophye supponatur et quis sit libri ti
itur ethice, vel morali scientie, quia de moribus tractat. Et hoc est
cui
parti vel philosophie supponatur. Libri titulus e
scilicet : causa efficiens, forma materialis, et finalis utilitas, et
cui
parti philosophiæ supponitur, et quis titulus. Ca
oribus, sanctisque || p. p. Damasceno et Cyrillo || spicilegium ; ||
cui
vacauit elegis ludens P. Franciscus || Marazzanus
le sonnet suivant : (S) api chio son Esopo : o tu lettore : A
cui
gli detti mei di leggier piace. Gia latino
dum vivebat, studii genus omne vigebat. Solvitur in cineres Neccham,
cui
si foret hæres In terris unus, minus esset flebil
t son complément : Haute honor et bone auenture Puist cil auoir por
cui
ma cure Ai mis et met de raconter Chose, par coi
sparaître la fin du titre dont il ne reste que ces mots : De l’ourse
cui
le verpil… , et la partie de la miniature qui rep
me dans ces deux vers de la fable De Ancipitre et Luscinia : Turbida
cui
tremulis pandit Luscinia rostris Talia ter ternæ
temporibus, cum scripta edictis abolerentur et senatus-consultis, si
cui
Poëtæ aut Historico verbum excidisset opportunum
maiestatem maiora munera decere : eam in hodiernam usque diem dubius
cui
ascriberem apud me tenui nec illam edidi. Nam cum
▲